De botsingen tussen de burgerlijke staten in het Midden-Oosten en de inter-imperialistische rivaliteiten zijn verantwoordelijk voor de burgeroorlog

Maarschalk al Khalifa Haftar, reeds meester over het oosten van het land, mobiliseerde begin april zijn troepen van de “Libyan National Army” (ANL) voor de aanval op het westen van Lybië en de hoofdstad Tripoli. De gevechten hebben al enkele honderden doden gekost en duizenden burgers op de vlucht gejaagd. Haftar was in 1987 de aanvoerder van de Libische aanval op Tsjaad. Daarbij werd Haftar tijdens de gevechten gevangen genomen. Destijds ontkende Gaddafi dat Haftar in zijn opdracht handelde, waarop hij naar de Verenigde Staten vluchtte en zijn resolute tegenstander werd, terwijl hij ervan beschuldigd werd een marionet van de Amerikanen te zijn geworden

Haftar wil nu de “Government of National Unity” (GUN) van Tripoli omverwerpen die aan de macht kwam als resultaat van de nationale verzoening die werd erkend door de Verenigde Staten en de VN, met als president de rijke zakenman Fayez al-Sarraj. Deze regering en haar milities lijken bereid om Tripoli tegen elke prijs te verdedigen, wat een potentieel bloedbad suggereert.

Vóór de mars op Tripoli was Haftar er in de zomer van 2018 geslaagd de olie-installaties van centraal Libië over te nemen en eerder dit jaar een strook land in Zuid-Libië, waaronder een van de belangrijkste olievelden van het land.

Achter deze confrontatie tussen burgerlijke clans, schuilt de rivaliteit tussen regionale machten, maar ook tussen imperialistische machten.

De ANL wordt militair ondersteund door de Verenigde Arabische Emiraten, Egypte en Saoedi-Arabië, de GUN door Qatar en Turkije. Deze krachten – evenals Iran – verscheuren elkaar om invloedgebieden in de regio te veroveren. Deze rivaliteit wordt weerspiegeld in diplomatieke spanningen maar ook in militaire botsingen door tussenkomende bondgenoten, of het nu in Syrië of Jemen is.

De spanningen tussen de kapitalistische staten in het Midden-Oosten zijn het resultaat van elkaar overlappende rivaliteiten tussen het imperialisme, met name tussen Frankrijk en Italië.

Hoewel het officieel beweert de GUN te steunen, grijpt Frankrijk op drie manieren in deze burgeroorlog in. Op diplomatiek niveau draagt ‌‌het bij aan het blokkeren van de standpunten van de “internationale gemeenschap” (bijvoorbeeld een ontwerp van een Britse resolutie in de Veiligheidsraad ten gunste van een staakt-het-vuren). Op logistiek niveau is het de belangrijkste leverancier van de Emiraten die op hun beurt militair materieel aan Haftar leveren. Op militair niveau zijn er berichten over de aanwezigheid ter plekke van Franse militaire adviseurs. Er is geen bewijs, maar we weten dat Frankrijk de afgelopen jaren de peetvader van Haftar is. Deze steun werd duidelijk in 2016 toen Parijs erkende dat drie agenten van de ADSE, de Franse geheime diensten, waren omgekomen bij een helikopterongeluk in de regio Benghazi. Officieel rechtvaardigt Frankrijk zijn steun aan Haftar door de strijd tegen islamitische milities in het Sahel-gebied.
De invloed van de Verenigde Staten en Rusland is al een tijd op de terugtocht maar ze lijken nu de Haftar-kaart te spelen. Zo niet Italië: het Italiaanse imperialisme is de hoofdsponsor van de GUN. Het vertrouwt hierop als kustwacht om te voorkomen dat immigranten zijn kusten bereiken.

In feite hebben de Franse en de Italiaanse imperialisten tegengestelde materiële belangen. De twee leden van de Europese Unie voeren een proxy-oorlog voor de controle over de grootste oliebronnen in Afrika in de voormalige Italiaanse kolonie.

De GUN van Fayez al-Sarraj heeft de leiding over de Nationale Oliemaatschappij van Libië (NOC) overgenomen, waarbij de Italiaanse ENI-energiegroep al ongeveer vijftig jaar betrokken is. Voordat hij in het offensief ging, had de ANL van al Haftar reeds de controle over de olievelden rond Benghazi in het oosten, en de olievelden van het zuid-westen van het landen, met inbegrip van het El Sharara olieveld, dat wordt beschouwd als de grootste van het land. Het wordt sinds 1994 geëxploiteerd een samenwerkingsverband van verschillende internationale oliemaatschappijen, waaraan de Franse groep Total deelneemt.

De strijd die door de “internationale gemeenschap” wordt opgelegd, in de naam van vredeshandhaving, strijd tegen het terrorisme …, is in werkelijkheid een voortdurende reeks gewelddaden en oorlogen. Dit geweld wordt geïnspireerd of gerealiseerd door de verschillende imperialismen die specifieke politieke, economische, strategische en militaire belangen hebben te verdedigen of op te leggen in de verschillende regio’s van de wereld, en die zich moeten voorbereiden om het voortduren en uitbreiden van deze militaire acties te ondersteunen.

Deze burgeroorlog en deze latente oorlog tussen imperialisten heeft dramatische gevolgen voor de Libische massa’s. De stelsels voor onderwijs en gezondheidszorg zijn ingestort, de werkloosheid is 30%, een derde van de bevolking leeft onder de armoedegrens …

Echte solidariteit met de massa’s van Libië bestaat niet in het mobiliseren voor holle oproepen tot “vrede” of steun aan diplomatieke initiatieven van de VN-roversbendes. Echte solidariteit is de wedergeboorte van de anti-imperialistische strijd – revolutionaire anti-kapitalistische strijd – in de grote burgerlijke staten, tegen het banditisme van de verschillende burgerlijke staten en die daarmee de imperialistische druk verlaagt die brandstof levert aan alle conflicten en alle kapitalistische rivaliteiten.

Deze wedergeboorte van onafhankelijke proletarische strijd zal het ‌‌Libische proletariaat in staat stellen om zich te realiseren dat de enige oorlog die de moeite waard is, de oorlog tussen de klassen is, het verenigen van het proletariaat over de grenzen van de staten, van afkomst of religie, tegen alle burgerlijke staten. De wedergeboorte van deze strijd voor het ware communisme zal de onderdrukten duidelijk maken dat er een echt alternatief bestaat voor de kapitalistische uitbuiting.

De proletariërs van het Westen kunnen hun toekomst zien in de Libische spiegel, een toekomst van ellende, vernietiging en oorlogen die hun kapitalisme onvermijdelijk voor hen in het vooruitzicht stelt als de proletarische revolutie het kapitalisme niet tegenhoudt, als het proletariaat niet de kracht vindt om de huidige klassenverzoening te doorbreken en het zijn revolutionaire kracht herwint door zichzelf te reorganiseren rond zijn programma, zijn methoden, zijn organisaties en zijn klassepartij.

Dit is wat revolutionaire militanten en proletariërs van de voorhoede klassenbelangen moeten doen:

– Tegen de misdadige manoeuvres van de westerse imperialisten in Libië, omdat we tegen elke burgerlijke oorlog en tegen elke bourgeoisie zijn, zowel in oorlog als in vrede;

– Tegen het oorlogszuchtige beleid van Frankrijk in Libië, tegen zijn militaire interventies in Afrika, het Midden-Oosten of elders, omdat alle medeplichtigheid met de bourgeoisie en haar staat de dood van de klassestrijd betekent;

– Tegen alle vormen van nationalisme, omdat het nationalisme de verdeeldheid tussen proletariërs uitlokt in het voordeel van de bourgeoisie en het kapitalisme;

– Tegen alle vormen van klassensamenwerking, omdat deze de arbeidersstrijd verhindert:

– Tegen alle democratische, pacifistische, humanitaire illusies, omdat zij het proletariaat verlammen en onderwerpen aan de burgerlijke orde;

– Voor de reorganisatie van het proletariaat als klasse, tegen de verdeeldheid in naties, omdat alleen door zich te verenigen tot een internationale klasse, de proletariërs van de hele wereld in staat zullen zijn om het kapitalisme te verslaan;

– Voor de hervatting van de klassestrijd tegen de burgeroorlog, tegen alle economische, nationale, racistische, politieke of militaire onderdrukkingen!

– Voor de heroprichting van de Internationale Klasse-Partij, het leidende orgaan van de arbeidersklasse van alle landen in de dagelijkse verdediging tegen uitbuiting en onderdrukking, en in de revolutionaire strijd, de omverwerping van de burgerlijke staten en de vestiging van de internationale dictatuur van het proletariaat!